Zo, dag 3 van de eerste werkweek na de vakantie zit erop. Marijke moet er wel wat van bijkomen want ze is best wat teleurgesteld in het werk maar vooral in zichzelf.

Werkzaam binnen de zorg en opgeklommen tot het MT van de organisatie.  En dat teleurgesteld zijn, zit hem vooral in het feit dat ze geen ruggengraat meer kan vinden bij zichzelf.

Ze zit ook wat onderuitgezakt op de stoel, tja dat krijg je als de ruggengraad ontbreekt. Gelijk gedoe op het lijf.

De afspraken die waren gemaakt voor de zomer zijn ze, zij van het MT, niet nagekomen. We zouden de mens niet meer door de schutting jagen qua uren en inzet. Maar ze inzetten op de benodigde uren en dan klaar. Nee zeggen om ook goed voor onze eigen mensen te zorgen. Toch?!

Witheet ziet ze de eerste ziekmelding binnenkomen, woest. Ze hebben toch geen rekening gehouden met haar team. Ze, de collega's MT vinden dat die Hbo’ers wat afklagen, de Mbo’ers werken gewoon.

Ja, ja, hier zit een boze dame aan de andere kant van de tafel. Maar als ik de positie inneem van de ambitieuze officemanager, mét oog voor de organisatiedoelen. Dan blablablablaaaaaaaat Marijke vooral.

Er komt geen zinnig woord uit, al denkt ze zelf dat ze duidelijk is. Ze kan aan mij niet ‘verkopen’ waar het nou omgaat. Hoe kan je met je sociale antenne de taal gaan spreken van de sales rakker aan de andere kant van de tafel?

Gelukkig wil Marijke er voor blijven vechten, omdat het werk nog niet klaar is. Ach zeg ik, ik gun je ook een lekkere burn-out, niks mis met wat extra tijd voor jezelf.

foto Unsplash: casper-nichols

Iedere dag blijven mensen thuis (ziek, geschorst, gepest, ontslagen) die de dupe zijn van de ontkenning van het bestaan van een groter probleem in het team. Individuen, vaak kritische, betrokken mensen, krijgen bijvoorbeeld de zwartepiet toegespeeld en daarmee lijkt de lucht binnen het team ogenschijnlijk geklaard.

Totdat het volgende teamlid probeert het probleem op tafel te krijgen en hetzelfde lot ondergaan. En zo heeft een conflict waarin de rest van het team niet betrokken wilde raken, juist een groot effect op het voortbestaan van het team.*

Ja zegt Marijke, we houden het graag gezellig!

Blijven doen, waarom zou je stoppen met aardig zijn?

 foto Unsplash: Alexander Kaunas

Een dominante eigenaar-directeur van een groot bedrijf heeft last van zijn rug. Hij kom bij de dokter. De eerste zin van de man luidt: ‘Ik heb last van mijn rug. Hij doet het niet meer.’ De dokter onderzoekt de rug en kan totaal niets vinden.

Eén ding weet hij wel: deze man werkt gewoon te hard. Tijdens het consult blijkt dat hij zes dagen per week, twaalf uur per dag werkt. De arts beseft dat dit de oorzaak is van zijn rugproblemen en dat het enige zinvolle advies dat hij kan geven is om minder te werken.

Maar ja, de dokter snapt dat de man nogal eigenwijs is. Het advies rustiger aan te gaan doen heeft de man waarschijnlijk al honderden keren gehoord. En dus pakt de dokter het radicaal anders aan. 

‘Meneer,’ zegt de dokter, ‘u werkt zes dagen per week en houdt de zevende dag plotseling rust. Uw lichaam kan zo’n plotselinge klap niet verdragen. Als het lichaam eraan gewend is actief te zijn, is het niet goed als het zondag ineens niets meer hoeft te doen. Ik adviseer u dan ook om ’s zondags ook te werken. U zult zien, de klachten zullen vanzelf verdwijnen.’ ‘Hmmmm,’ antwoordt de man. En hij vertrekt. Twee maanden later komt de man terug. ‘En,’ vraagt de dokter, ‘hoe gaat het met u, zijn de klachten verdwenen?’ ‘Wel,’ antwoordt de man, ‘de klachten zijn inderdaad over, maar niet door uw advies. Ik heb er nog eens over nagedacht, maar ik ben wat meer rust gaan houden. Volgens mij was dat toch de beste aanpak.’*

Kortom, je hoeft niet ziek te zijn om beter te worden.

Met of zonder ruggengraat kom je er wel.

 foto Unsplash: neonbrand