Zomaar een YouTube filmpje waar ik in blijf hangen: een artiest die met twee hamertjes en een tafelcider, een oud Ina-nummer prachtig kan spelen. Waar ik mijn
ukelele na aankoop alleen maar ter handen neem om wat te tokken - so far mijn muzikale talent-, of voor nu mijn geduld, om het te willen leren.
Deze man laat toch wel een knap staaltje zien! Het nummer en de naam van de band blijven door mijn hoofd zweven. Zet daar een week met rare bijzonderheden tegenaan en de wil het te verwoorden aan
deze kant.
De naam van de band van toen is ‘Tears for fears‘. Wanneer kom je bij je angsten aan, welke tranen komen eerst? En waar zijn we dan bang voor? Laten we in tijden wanneer het even niet zo lekker gaat altijd onze tranen zien aan de ander of zelfs onszelf? Of zetten we weer eens ons ‘nee hoor, alles gaat goed, druk druk‘ masker op? Willen we echt allemaal de wereld beheersen zoals ze zingen
Leiderschap tonen
Aan de leiders van dit moment dicht ik vaak een tekortkoming qua leiderschap (of lengte van het eigen lid) toe. Het woord dienend leiderschap of het oprecht dienen van je volk barst bij mij uit zijn voegen als ik mensen vol trots achter een bureau een raket zie afvuren. Die vinden dat ze zelf nu goed op koers zijn als het geel uitgeslagen vriendje, groot leider aan de andere kant van de wereld, wordt uitgedaagd om hier weer op te reageren.
Het lijken wel kleine kinderen die in een supermarkt op de grond gaan liggen als er geen zak Haribo in de winkelwagen belandt. Gelukkig is de gele man nu aan het golfen met zijn matties....
En staat er een prachtige dame van 22, Amanda Gorman die er woorden aan geeft:
''We gaan niet terug naar wat er was, maar bewegen vooruit naar wat er gaat zijn: een land dat gekneusd is, maar één, welwillend maar moedig, woest en vrij.''
Ik heb al twee keer de eer gehad om als vrijwilliger mee te draaien bij een hospice. Indrukwekkend om te zien wat liefde voor mensen kan betekenen in de laatste
maanden van een leven.
Aandacht hebben voor de ander, griesmeelpap en wat thee, een knipoog. Dat er een ruimte mag zijn om thuis te komen en handen vast houden als de muur om je heen afbrokkelt. Fijn dat onze regering
wat geld gaat vrijmaken voor de zorg, want dat is zorgwekkend hard nodig.
Aandacht, liefde en een knipoog kan een iedereen elke dag wel gebruiken. En soms zijn er geen woorden, alleen een tafel cider. De ogen dicht en het geluid dat mag binnenstromen.
There's a room where the light won't find you.
Holding hands while the walls come tumbling down.
When they do I'll be right behind you.
En blijf in alles wat je doet vooral jezelf, zonder bewijsdrang of het willen laten zien van de lengte van je lid.
Be yourself! Do not dare to be different, dare to be yourself. If that does not make you different then something is wrong.
- Laura Baker
Dit is een hoofdstuk uit mijn boek LEF! maar zekers nog actueler dan ooit!!!