Maandagochtend op weg naar het VU-ziekenhuis in Amsterdam. Pa, wat zenuwachtig want hij gaat voor controle, het trauma na het overleven van strottenhoofdkanker. Da’s altijd weer zo’n ding.
Voor de ingang staat een wat onhandige gastvrouw, ze snauwt wat: ‘Nemen jullie wel voldoende afstand?’ Ik knik en kijk haar aan. Wat maakt dat je je niet kan inleven in de patiënt, of ben je druk bezig met de opdracht? Mensen Corona proof naar binnen werken? Een slechte ochtend achter de rug of is het spiraaltje wat uitgegleden naar een kek lastig plekje?
Je weet het niet?!
Aan de kernwaarden van het VU-ziekenhuis ligt het niet. Verantwoordelijk, open en persoonlijk. Wie deel uitmaakt van de VU-gemeenschap onderschrijft deze waarden.
Tja ze nam haar verantwoording, was open en deelt gelukkig niet persoonlijk haar spiraaltjes verhaal. Als is dit natuurlijk gewoon verzonnen door de schrijver van deze letters;-)
Wat onhandig met rolstoel druk ik mijn vader door de draaideur. Daar zie ik orde, lijnen, desinfectiemiddelen en mensen met mondkapjes en denk. Drie is te veel, ik ga buiten zitten.
Daar zit ik dan, extra tijd, wat ga ik doen?
Ik scoor een gratis pen bij de AH to go, letterlijk to go want ik kreeg mee: 'Nee hoor mevrouw, dat is onze service.' Ik zeg, kusje erop, strikje erom en klaar. Klanten zien is niet zo moeilijk, toch?
Ik zet mezelf in de zon en besluit de mensen te tellen. Waarom? Tja, toch weer dat gekke hoofd met een gaatje. Op zoek naar, geen idee wat. Dat borrelt onderweg wel.
Dus ik maak een lijn.
Links mensen IN Rechts mensen UIT
Verdeel de vink onderwerpen in:
Vrouw
Man
Vrouw
Kind
Zwangere vrouw
Taxi
Beveiliger
Dokter
Alarm
Waarom deze schikking, tja, je moet toch ergens beginnen.
Ik zet mij in de ‘vink-ik-heb-je-stand’ en turf
IN: UIT:
62 vrouwen 62 vrouwen
58 mannen 67 mannen
9 kinderen 4 kinderen
4 taxi’s 1 taxi
2 beveiligers 1 beveiliger uit met brood
1 gastvrouw in-uit-in-uit-in-uit-in-uit-in-uit-in-uit-in-uit-in-uit-in-uit-in-uit-in-uit-in-uit-in-uit-in-uit
1 loeiend alarm
Wat kan je met deze gegevens? Nou, het vrouwen saldo is gelijk gebleven. De mannen zijn in de meerderheid vertrokken. En dat de gastvrouw vrij druk was.
Gelukkig draait het om mensen, mensen die het ziekenhuis in wandelen, eenieder met zijn of haar gedachten. Zo werkt dat ook in organisaties, eenieder heeft zijn/ haar eigen verhaal/ familiesysteem, patroon, een eigen manier van denken en werken.
Dat komt dan samen in de organisatie en mag gaan samenwerken.
Best wat gedoe en een ding want het kan zijn dat.....
- Dat de ander soms van een totaal andere planeet te zijn vertrokken of al heel lang in zijn eigen ruimteschip zit
- Het samenwerken met mensen die zooooo anders zijn dan ik? Hoe dan?
- Of dat je juist teveel van dezelfde eigenheimers in je team ziet zitten
- Hoe laat ik ze boven verwachting, elke dag beter presteren?
- Dat we anders op problemen reageren en dat je weet dat Anton dan niet tegen je geintjes kan
Of zoals Jos Burgers het zo mooi kan verwoorden…
‘Mijn vriendin vroeg me onlangs waarom ik ’s nachts zo lig te woelen in bed. Ik vertelde haar dat dat komt omdat ik vaak lig te piekeren. Op haar reactie “Je moet je problemen ook niet mee naar bed nemen”, vroeg ik haar: “Ja maar, waar slaap jij dan?”. Hier kan ik (Ina) dan weer smakelijk om lachen maar dat hoeft natuurlijk geen match te zijn met jouw persoonsgebonden gevoel voor humor.
Geniet van de samenwerking en lach wat meer en bij gedoe om niks, blijf kijken naar de mens!
You treat a disease, you win, you lose. You treat a person, I guarantee you, you’ll win, no matter what the outcome.-Patch Adams
Bron:
Unsplash: Patrick Fore
PATCH ADAMS COMPLETE SPEECH