Op een mooie Pinksterdag stap ik vroeg uit mijn bed. Tijd om de Mindful Run route uit te
zetten.
Een heerlijke ochtendzon verwarmt mijn gezicht, terwijl ik een plank oefening uitvoer. Niet wetende dat ik met planken #gedoe ging krijgen. Ik neem plaats op een gammel bankje om de laatste
tijden te noteren en ben klaar voor de dag. Nieuwe terras vrijheid ontdekken en ’s avonds een vorkje prikken bij een restaurant. Het mag weer!
Bij het opstaan voel ik, dat niet alleen ik, maar ook de bank in beweging komt. Hij valt uit elkaar in mijn been. Ik kijk naar beneden, zie de binnenkant van mijn been, het bloedt en ik denk. 'Dat is niet goed.'
Ik strompel naar de weg en probeer een voetganger te roepen.
Ze hoort en ziet een vrouw in nood. Om het flauwvallen te voorkomen druk ik mijn papieren tegen mijn been, ga op de grond liggen en leg mijn been omhoog. Mijn
gezicht zoekt rustgevende ogen, ze kijkt me aan. Een paar wandelaars stoppen ook, praten op me in en wat stoere hardlopers rennen naar een politie wagen die ‘toevallig’ in een andere straat
stilstaat.
Ik ben in verbinding met de noabers en mezelf, vrij rustig laat ik het toe. Ervaar dat een ongeluk in een klein hoekje zit. Gelukkig draag ik rode schoenen, bloed en schoen lopen elegant in elkaar over.
Ik baal, overzie mijn week als ondernemer, wat kan nog, wat moet nog. Eerst maar eens in goede zorghanden vallen.
Vet stoer met ambulance naar het ziekenhuis, mijn polar horloge denkt en meet dat ik nog steeds een afstand aan het rennen ben. In de ambulance vraag ik naar de lightversie van de aankomende stappen op het ziekenhuis. Marieke, de ambulance broedster begint aan het verhaal maar ziet dat ik wat wit weg trek. ‘Stop maar met je verhaal’, is mijn verzoek. Ze knikt vriendelijk en zegt: 'ik zag het al.'
Dokter Postumus mag gedreven met naald en draad aan de slag. Mijn gedeukte ego rust in het kussen en vraagt om suiker aangezien het flauwvallen gaat winnen.
Verpleegkundige José heeft vandaag haar laatste dag, na 42 jaar gaat ze met pensioen. Ze zorgt, stelt vragen, luistert. Ze gaat ranja halen en ik geef me over. Weg controle, hallo
herstelvermogen.
Het heeft me bewogen, al die zorgzame mensen om me heen. ’s Middags luister ik naar mijn voicemail bericht aan mijn vriend na het ongeval. 'Lieverd, ik moet naar
het ziekenhuis, kom je ook, als je tijd hebt.' We lachen smakelijk om deze laatste woorden. Als je tijd hebt…….
Dienend leiderschap kan natuurlijk ook doorslaan als je in een weiland op de grond ligt😉
Blijf luisteren, blijf praten, ook nu in deze Coronacrisis waarin we als collega’s wat meer op afstand werken. Daar op de koude grond, afgelopen maandag mocht ik
weer eens ervaren waar het werkelijk om draait. Gezin, familie, gezondheid en welzijn staan nu op nummer één.
Wens allen in het werk gedoereductie toe en met meer (werk) plezier, meer bereiken
#darebeweegt #teamontwikkeling #ondernemen #leiderschap