Maak van een faaldag geen baaldag

Strakke flyer gefikst, mooie informatiemail gestuurd. En een afspraak gemaakt bij het notariskantoor. Kek jurkje aan en helemaal open voor het kennismakingsgesprek begin ik de dag vol goede moed. Wellicht kan en mag ik een notaris, of kandidaat-notaris een schop onder de kont verkopen als coach. Of kan ik tips geven over werk-privébalans. Ik heb er zin in! Eerst maar eens koffie.

 

Beweging

Keurig 10 minuten voor onze afspraak stap ik binnen in een fantastisch kantoor, meld mij aan de balie en neem plaats in de wachtruimte. Ik lees het krantje op het tafeltje. Interessant, een blog over de top 3 zorgen van onze mensheid in deze coronatijden:

1. Blijf ik leven?

2. Gaan we failliet?

3. Houdt onze relatie zich staande in deze tijd?

Ik zie direct kansen om wat beweging te creëren. De ondernemer in mij staat immers altijd aan.

 

Denkrimpel 

Dan worden mijn gedachten onderbroken. Een indrukwekkende man in een stijlvol pak verschijnt in de deuropening: “We hebben een afspraak.” “Klopt!”, zeg ik en ik loop met hem naar zijn statige kantoor. Hij lijkt wat zenuwachtig en beweegt druk met zijn armen.

“Dat jij hier komt, dat verbaast me”, opent hij het gesprek. Mijn denkrimpel komt in actie. “Oh, maar volgens de richtlijnen van het RIVM zitten we nu toch op gepaste afstand van elkaar?” stel ik hem gerust. “Nou, wij maken anders geen afspraken op kantoor!”, werpt hij me toe. Mijn denkrimpel verschiet naar een diepe geul. “Da’s gek, want ik heb toch een afspraak met je gemaakt via jullie receptie?” Hij mompelt wat en wordt zelfs boos. ”Nou, vertel, doe je ding?”

 

Dwars

Ik check razendsnel bij mijzelf wat hier gebeurt. De feiten: ik ben hier op afspraak, maar blijkbaar is iemand gigantisch geïrriteerd. Ik kom dan wel uit Enter, een dorp met dwarsliggers, maar op maandagochtend heb ik hier geen zin in. Ik antwoord: “Als dit gesprek niet past in je agenda dan had je het gewoon mogen annuleren. Meer dan prima. Volgens mij hapert er dan iets intern qua communicatie.” 

Zijn boosheid hoef ik niet te accepteren, dat is van hem. Ik had wel zin in goede koffie met een wederzijds interessant gesprek. Of zoals het op de website van deze notaris staat:

 

~Wilt u weten wat wij voor uw onderneming kunnen betekenen? Neem contact met ons op voor het maken van een afspraak of voor advies. Wij helpen u graag. ~

 

Boeiend

Alleen niet als de notaris vindt dat hij te druk is voor dit soort dingen. Ik adviseer hem nogmaals: “Als je geen zin hebt in dit gesprek kan ik beter naar huis gaan.” Hij vindt het een goed advies. En stuurt me naar huis. 

Ik betaal € 0,30 bij de parkeerautomaat en rijd weg. Onderweg overdenk ik dit ‘gevalletje boeiend’. Blijkbaar is er bij dit kantoor intern wel wat te doen rondom communicatie. De ondernemer in me ziet nog steeds mogelijkheden. 

 

Fame

Dus ik bel de vriendelijke receptiedame die de afspraak destijds maakte. Ik omschrijf mijn “two minutes of fame”. Wil haar bijna sterkte wensen met deze Ego Egel, maar mijn rebelse aard laat zich gelukkig onderdrukken. Ik wens haar dat ze haar positie van boksbal mag gaan vervullen. Het afschermen van blijkbaar onnodige afspraken. Bescherm jezelf, de klant en de notaris in dit soort situaties. 

 

Lef!

De wet van de wederkerigheid maakt dat ik de notaris mijn boek ga sturen. Want ik gun hem een stukje Lef! om open te staan voor mensen. Dat maakt dat je effectief en met plezier kan samenwerken. Met collega’s en klanten, maar ook met potentiële teamverbeteraars.

 

Kast

Te vaak hoor ik ondernemers zich verschuilen, zeker in deze tijd: “Wat heeft het voor zin? Niemand zit op mij te wachten.” Tja, om jezelf dan in de kast te parkeren? Ontdek jezelf, ga wat herijken en onderneem! En dat is vallen, maar altijd vaker opstaan. Ook na twee minuten volle aandacht!