Er was eens een klein meisje dat vijf jaar zweeg. Ze dacht dat haar woorden anderen pijn zouden doen en sprak met zichzelf af dat ze nooit meer een kik zou geven. Ze heette, Maya.
De mensen dachten dat Maya gek was, maar eigenlijk was ze gewoon bang.
‘Op een dag zul je weer praten, ’zei haar oma steeds tegen haar. ‘Je zult je stem weer terugvinden, ’zei haar broer van wie ze veel hield.
Maya luisterde naar hen en onthield alles wat ze hoorde of las: gedichten, liedjes, korte verhaaltjes, toevallige gesprekken. ‘Het was net of ik een cd opzette. Ik kon door mijn geheugen lopen en
kiezen wat of wie ik wilde horen, ’herinnerde ze zich later.
Ze werd zo goed in onthouden van woorden dat toe ze begon te schrijven, er wel muziek uit haar pen leek te stromen. Ze schreef over haar kinderjaren, over haar jeugd in een stad waar Afro-Amerikanen slecht behandeld werden omdat je een andere kleur hadden.
Haar boeken en gedichten werden de stem van de burgerrechtenbeweging e van iedereen die voor de rechten van Afro-Amerikanen slecht behandeld werden omdat ze een andere kleur hadden.
Haar boeken en gedichten werden de stem van de burgerrechtenbeweging en van iedereen die voor de rechten van Afro-Amerikanen vocht. Ze herinnerde ons er steeds weer aan dat iedereen, zwart of wit, man of vrouw, gelijke rechten heeft.
Maya schreef veel boeken, maar ze heeft ook veel liedjes, toneelstukken en films geschreven. En ze was ook nog toneel- en filmactrice. ‘Kijk mij eens, zwart, vrouw, Amerikaans en afkomstig uit het zuiden, ’zei ze op een keer tegen een groep zwarte studenten. ‘Kijk mij een en kijk naar jezelf. Wat zou je niét kunnen?’
‘Mijn missie in het leven is niet allen om te overleven, maar om te bloeien; met een beetje passie, een beetje humor en een beetje stijl.’
-MAYA ANGELOU
4 april 1928- 28 mei 2018 Verenigde Staten
Bron: bedtijd verhalen voor rebelse meisjes