· 

Kika babes did it!

I have a dream…..                                                                                                        
Zomaar een nummer uit de speakers in het te warme metro station. Met Max op klompen trek je zeker veel bekijks en leuke gesprekken. De weg naar het hotel vinden wordt er nog steeds niet makkelijker op. Daar dan toch dat nummer: ” I have à dream”. Al 10 jaar geen tijd voor willen maken en dan nu na 10 maand van trainen komt dan eindelijk de dag……

 

Om geweldige dingen te bereiken moeten we niet alleen doen, maar ook dromen; niet alleen plannen maar ook geloven (-Anatole France 1844-1924) vast een loper en eigen zeer wijs!                                                                                                                    
Zaterdag een ochtendloop samen met de Kika groep, 135 oranje/paarse mensen met een doel, het uitrennen van deze race. Maar niet alleen rennen speelt een rol, ieder heeft iets af te ronden, one challenge, miles of stories. Dat zie je in deze stad vol sportieve mensen, echt iedereen op sneakers. Nu al trots rondlopen met het marathon t-shirt. Ik mag dit pas na het behalen van die respectabele 42km en iets. Het laatste stukje vals plat, hoop op enthousiaste mensen en de kick, genieten, minimaal 5 uren lang.

 

Naast al dat lopen natuurlijk ook veel tijd om te lachen, leuk om de binding te vinden/voelen binnen zo’n groep. 135 individuen. Het vooroordeel over de egoïstische loper maar zet zo’n groep bij elkaar en er ontstaat magie.

 

D-Day, zondag 6 november 2011                                                                                     
Daar gaat ie dan, na een onrustige nacht, jetlag enz. om 4.11 wakker, zou ook een mooie finish tijd kunnen worden. Daar gaan we dan, alle spullen pakken voor de belangrijkste dag van het jaar voor ons. Sportvoeding 6x controleren, laagjes oude kleren aan en klaar voor de dag. Om 5.15 in de bus richting start vak, wat is de spanning voelbaar, ADHD gesprekken in de bus, sport verbroedert. Ik mag naast Bas zitten, doneer gelijk maar mijn lange broek want hij zit nog in korte broek en dat is onvoorstelbaar als je in je start vak 3 uur moet hangen. Ambitie Bas, 2.39, terwijl ik ga voor 5 uur:-) Respect ontvang ik van Bas, “ren jij 2x langer in de pijn” we zijn vrienden voor het leven…..

 

Het wachten op de start kan ik omschrijven als Zwarte Cross gevoel, in het stro gelegen met een warme folie van Karin, rust en een bandje op de achtergrond. We waren tevreden over de schoonheid van de dixies, alle 100 op een rij. Tot de laatste plas uit het lijf moest, de laatste stap in de dixie, spanning was te zien en te ruiken van binnen, ranzig ten top, stelt straks die marathon niets meer voor. Nog even snel wat geleende tijgerbalsem op knie en enkel, met de rechterhand om vervolgens met linkerhand de bilnaad in te smeren met vaseline. Klooi je met de volgorde kan wat “gedoe” opleveren! 9.45 op weg naar het start vak, allemaal gespannen blikken, al dat trainen komt hier samen op de brug, zie op een muts staan: fuck cancer, mijn reactie, “I love your cap” reactie terug met het vuur in de ogen                                                                                                                                  
” Yeah, I fucked cancer”

 

Zovelen lopen met anderen in gedachten en dat is zeker in deze marathon te zien, foto’s van overleden familie, vrienden op de rug, “I never forget, this one is for you.” Kippenvel en we zijn nog niets eens verlost door het startschot. Woorden van coach schieten door het hoofd, “het gevoel of je Frankrijk gaan binnenvallen” zo stond ik op de brug. Het volkslied live gezongen en dan het verlossende startschot, aanvallen!!!!! If I can make it there…….

De pech voor ons, we lopen niet boven maar onder op de brug, zo bang voor de “golden shower” (letterlijk de zeik van de boven buren) maar niets gezien/ gevoelt. Daar ren je dan, in dat magische New York, het voelt goed, gaat goed, ik schiet te snel in een hoge hartslag en probeer het eerste half uur mijn rust te vinden. Nou, dat dus 10x een half uur en we zijn  er!                                                                                                                                        
Het lopen met een max. aan sportvoeding in mijn ingenaaide bilhandschoenen blijkt voor het broekje zwaar, mijn broek zakt af en ondergoed is te zien. De loper achter mij ziet dus wat vrolijke stippen qua ondergoed en op mijn rug: “Eat my dust!” dus geen zorgen maken, aait vedan! Zoveel indrukken, een kerkdienst, bandjes, een geweldige menigte die blijft aanmoedigen. Dan komt ook mijn toeter van pas, nog even in het start vak vastgeplakt aan mijn bidon, na de kreet: “Go Ina” volgde er van mijn kant een vette hoonk, hoonk!

 

Lopen ging super, wel elke keer sportvoeding bijvullen bij de waterposten, ging 1x mis waardoor de smurrie aardbei gel naast de toeter spoot, gevolg, toeter en t shirt an et pikn! Volgende waterpost maar weer schoonmaken.                                                                 
De inspirerende borden langs de kant: “Jesus gives you wings, what are you Running for, Go home, runners are sexy. Kijk dan kan je weer een paar kilometer in gedachten vooruit. Onvoorstelbaar hoeveel mensen nu al lopen, stoppen, rekken. Mijn devies, als je gaat lopen duurt het nog langer, dus hop, gas geven! Op punt 16 Miles zouden de supporters staan. Fijn, kon al vanaf punt 13 dit in de gaten gaan houden, een geel met blauwe vlag. Weer zo’n klote brug op, dat van vals plat was bekend. Maar in Tukkerland ben ik gewend dat ik mezelf troost met de gedachte, brug op is pittig, naar beneden is zalig. Hier in New York is dat uit balans, niks naar beneden alleen maar vals omhoog. De kuiten zongen samen in koor, “ach was ik maar, bij moeder thuis gebleven….” Dan daar het gevoel, oei ik moei! To the dixie or not to the dixie, that’s the question. Helaas voor mij, de supporters niet gezien, ik was te snel???! Gebeld met Jan, I love ya en het gaat goed, tja, terug rennen geen optie! Indrukwekkend, overal waar je kijkt die meedeinende mensen massa, M&M’s on the move met al die diverse kleuren. Kreeg onderweg de gedachte dat mijn schoenen snel gingen slijten, ik plak vast aan de grond. Kan dat, net zoals in de F1, bandenslijtage door de hitte, snelheid en asfalt? Ga ik dan zo snel dat ik me al ga vergelijken met Vettel:-) Na 2 drankposten kwam ik tot de ontdekking dat het gewoon de plakfactor van het drankje was, weg illusie.

 

Het laatste stukje van deze bevalling, tja we zijn toch zo’n 9 maanden zwanger geweest, was heftig. De ontsluiting startte op 23 Miles, bijna Central Park, bijna thuis. Pfffffffff, nog even wat hoogte verschil voor de kuiten, ze zongen het hoogste lied die 2 kuiten van mij. De bocht om en Central Park in, wat kicken, bijna thuis, de finish hadden we al geoefend. Het laatste aanzetten is begonnen, de laatste meters van deze bijzondere tocht, net als de duurloop in Tukkerland maar dan iets langer, iets meer vals plat, veel meer publiek. Daar is ie dan, de klok in zicht, trek ik em onder de 4,5 uur? Yes, we did it, zeer tevreden ben ik met mijn 4.27, ergens nog sneller kunnen gaan maar dat lef had ik niet, vond het te spannend om in mijn maximale hartslag te gaan rennen, stel dat ik knap, stuk ga op mijn eerste marathon. Super trots mijn medaille ontvangen en folie. Als makke schapen lopen we vervolgens op weg naar de uitgang, zo vreemd, ik had emotie verwacht maar voel de indruk van al die andere lopers. Te moe om naar elkaar te kijken, allemaal verzonken in onze eigen gedachten. Wauw, we hebben het gedaan, we leven nog, heb nu de serene stilte mogen ervaren daar tijdens dat grote evenement. Sms’jes stromen binnen van de mensen die ons thuis volgen. Wat gaaf, dus niet alleen spanning voor ons deze dag maar ook voor de thuis blijver. Het spookt in mijn hoofd: “Waar is Karin, waar staan de supporters, waar moest ik me melden bij Kika?” Maar ook, ik loop nog, niks kepot, 42 kilometer in de benen, trots in het hoofd, intens tevreden in het hart.

 

Zo’n ontlading bij het zien van Karin, de bikkel die het ook flikt, 4.38, wat een top wijf met fantastisch lijf en hart. De mannen, onze steun het laatste jaar maar ook zij hebben vandaag een marathon gelopen om ons te zien, herstel Karin. Over mijn deelname wordt nog getwist. ze hebben me niet op het parcours gezien. Ze heeft gewoon de metro genomen, mijn tijd klopt niet:-) Check mijn kuiten, benen, blaren en schuurplekken op de billen and you know: i did……..

 

Het Kika feestje na afloop, samen genieten, je naam terug zien in New York Times, blijkt dat ik samen met Ratcliffe ben gefinisht, geen Paula maar toch! Het trappen lopen met meer gevoel, andere lopers in NY herkennen door het moeizame loopje, de reacties op je medaille. Mijn tip voor een ieder die aan het marathon avontuur wil beginnen, loop em in NY, kicken.

 

En nu, na de marathon, vallen we in het grote gat, depressie, vet worden, lui, doelloos? We hebben al nagedacht over de volgende uitdaging. Cursus origami, kan je leuk thuis doen, geeft ons geduld, slijt geen schoenen, geen andere kleding en voor de mannen weer quality time. Tja, toch denk ik dat er een nieuwe uitdaging komt, dit laten zakken, zaterdag proberen om weer wat te rennen, komt dat doel vanzelf!

 

Sluit af met het volgende nummer uit Flashdance, onze benen nog niet zo strak….       
First when there’s nothing but a slow glowing dream.                                                         
Take your passion and make ik happen,                                                                     
Pictures come alive.                                                                                                           
What a feeling, I can really have it all……