Na een paar Tropenweek overweeg ik om er even uit te gaan. Even niks, maar uitwaaien in Zeeland. Even drie uur rijden en luisteren naar een goed luisterboek, eens niet onderweg blijven appen. Wie op de snelweg een bericht op de smartphone leest en daarop reageert, heeft over een lengte van ruim drie voetbalvelden geen aandacht voor de weg.

Tja, drie voetbalvelden zonder focus over de weg knallen... dat gaf mij wel weer wat inzichten.

Afgelopen week een team mogen begeleiden dat o.a. de planning in het voortgezet onderwijs mag verzorgen. Een megaworsteling met de waan van de dag. En jij?  Niet alleen drukke dagen, maar ook op vakantie of weekenddagen speelt de waan van de dag een rol. Zeer regelmatig is de waan van de dag een excuus om iets wat bijvoorbeeld minder leuk is, niet te doen. Echter, zeer regelmatig lijkt de waan van de dag wel een kwelgeest of hofnar die ervoor zorgt dat je juist dat wat je wilde doen toch niet hebt kunnen doen.

Mmmmm, en vertel, in welke mate laat jij je leiden door de waan van de dag? 

Juist die automatische piloot maakt ons succesvol. Als we overal over zouden moeten nadenken of alles moeten afstemmen dan bereiken we niks. Het is ook gewoon lekker om vaste patronen te hebben waar je zeker van kunt zijn dat het voor je werkt. Juist die patronen of gewoonten bepalen jouw waan van de dag. Om meer zicht op jouw waan van de dag te krijgen kun je jezelf een aantal vragen stellen:

Hoe vaak komt het voor je dingen niet hebt kunnen doen, die je echt had willen doen? 

Hoe ziet voor jou een ideale dag eruit? En hoe ziet de dag er in de praktijk uit?

Is de waan van de dag je vriend, kwelgeest of hofnar?

Juist de automatismen leveren je veel op zoals comfort, vertrouwen, resultaten, etc. Echter, als je juist op een andere manier zou moeten werken of je wilt juist iets anders, dan werkt het beperkend. Je neemt je steeds iets voor, maar het komt er maar niet van? Je weet eigenlijk dat je het anders zou moeten gaan doen, maar je bedenkt argumenten voor je geweten om het aan jezelf te kunnen uitleggen. Je moet kennelijk echt geprikkeld worden, om je te verzetten tegen de kwelgeest, die de waan van de dag heet.

Lekker makkelijk allemaal, maar hoe doe je dat dan?

Vluchten of vechten tegen de waan van de dag?

Voldoende momenten en diepte in reflectie lijken mij het belangrijkste element om de waan van de dag te beteugelen. Dit kan op allerlei manieren, zoals yoga, ontspanningsoefeningen, voldoende pauzes, sporten, trap nemen, starten van een nieuw werkpakket, spreken in de derde persoon, communicatie op proces en relatie i.p.v. op inhoud, etc. In coaching zijn allerlei simpele houvasten ontwikkeld om je dagelijks te helpen prioriteiten te stellen in de waan van de dag:

Zie de waan van de dag als een welkome vriend, die je helpt. De truc is om voldoende elementen in de waan van de dag (automatismen) die je helpen bij de doelen die je wilt bereiken. Aantal voorbeelden:

• Als je meer wilt bewegen en je gaat dagelijks met de fiets naar het werk of school, dan heb je automatisch die dagelijkse beweging.
  
  
• Als je op het werk meer andere collega’s wilt leren kennen, ga dan een keer ergens anders zitten dan spreek je hen vanzelf.
  
  
• Door iedere dag een to do lijst te maken, heb je de kans om de dingen die je belangrijk vind de hoogste prioriteit te geven.

Of rij even op en neer naar Zeeland, ontdek tijdens de eerste herfststorm hoe het is om je te laten zandstralen door de Zee. Besef dat even niks een prima vertrekpunt kan zijn voor een nieuwe week.

Voordat mensen gaan springen moeten ze eerst leren hoe ze moeten vallen. Als je gaat skydiven, spring je van tevoren een flink aantal keren van een ladder af en leer je hoe je op de grond terecht moet komen zonder jezelf te bezeren. Ik heb alleen maar parachute gesprongen en kan me alleen de ‘gestrekte-benenlanding’ herinneren. Daarom is leiderschap in deze zo belangrijk. We kunnen niet verwachten dat mensen moedig zijn en riskeren dat er niets van terechtkomt als ze niet zijn voorbereid op een harde landing.

Vooral nu, met de generatie Y ( drie miljoen Nederlanders), is leren hoe je falen moet omarmen als kans om te leren nog belangrijker. De veerkracht en flexibiliteit van sommige studenten is afgenomen, terwijl de blootstelling aan trauma bij andere studenten is toegenomen.

Aan de ene kant worden sommige kinderen voortdurend geholpen: alle kastanjes worden voor ze uit het vuur gehaald, alles wordt voor hen opgelost. Zoals de directeur die ik onlangs sprak het mooi kon verwoorden: ‘Veel ouders zijn van helikopterouders grasmaaierouders geworden. In plaats van een kind voor te bereiden op de weg, bereiden we de weg voor het kind.’ Daar kweek je zeker geen moed mee.

Of je de waan van de dag als kwelgeest, vriend of als hofnar ziet, ik wens je een fijne vrije dag met soms net wat meer moed en minder moet!

Bron Anita Rogier/ Brené Brown