Woorden zijn vensters
(of ze zijn muren)
Je woorden klinken zo verwijtend,
ik voel mij veroordeeld en afgewezen.
Voordat ik ga, wil ik graag weten:
is dat wat je me zeggen wilt?
Voordat ik me ga verweren
voordat ik gekwetst spreek of uit angst,
voordat ik een muur van woorden opwerp,
zeg me, heb ik wel goed geluisterd?
Woorden zijn vensters, of ze zijn muren.
Ze bevrijden of veroordelen ons.
Moge het licht der liefde doorschijnen
al wat ik zeg, al wat ik hoor.
Er zijn dingen die ik zeggen wil,
die zo belangrijk voor mij zijn.
Als mijn woorden ontoereikend zijn,
help me, wil je, vrij te zijn?
Als het lijkt dat ik je afwijs,
alsof ik niet meer om je geef…
Luister dan voorbij mijn woorden
naar de gevoelens die we delen.
Een prachtig gedicht van Ruth Bebermeyer
(geciteerd in Geweldloze Communicatie, Marshall Rosenberg, 2011, p.14).